CIKËL POETIK NGA ADEM BERISHA

[img]http://prishtinapress.info/wp-content/uploads/2012/05/Adem-Berisha.jpg[/img


TY O AT E MËMË
- Atdheut tim-
Mbijetove acare e stuhi,
ngadhënjeve nder shekuj,
të dua në zor e në liri –
ishe dhe mbete tempull mbi tempuj.

Të dua, të dua mbi të gjitha,
të dua më shumë se veten,
të dua se je djepi im,
në Ty gjej vetëm të vërtetën.

Qielli mbi Ty është më ndryshe
nga ai në mërgim,
dielli tek Ti ngrohë më ëmbël
o i dashuri, Atdheu i im.

Fusha, ara e livadhe
të përshkojnë pa mbarim,
i dua e s’mund të iu ndahem
sot e deri në amshim.

Malet plot me drunj,
kullosa e shkëmbinj
shtrihen si kurora
deri në pakufi.

Lumenjtë e liqenet
me ujë të kthjelltë si loti,
për ne dhe vetëm për ne
i kishte krijuar Zoti.

Ke gjithfarë minierash,
energji e gjithçka tjetër
vështirë mund të numërohen
dhe vendosën në letër.

Djem e vasha të bukura ke,
pëtrita e skiftera,
si luleve të trëndafilit
larg iu ndihet era.

Ke shumë njerëz të ditur,
shkrimtarë e shkencëtarë,
ke edhe nobelistë,
priftërinj e hoxhallarë.

Për këto e shumë të tjera
shkrova e këndova
e kur e kërkoi koha
dola dhe luftova.

Jo pse e doja luftën
me plot mizori,
po pse u sulmova
mu nga fqinjët e mi.

Jo pse e doja luftën
të pushtoj të tjerë,
po për të mbrojtur t’imën
që e kisha, e do ta kem përherë.

ISHA, JAM DHE DO TË JEM

Jam një bli i madh
dhe kam rrënjë të thella,
luleve të mia të freskëta
larg iu ndihet era.

I ruaj me fanatizëm
gjithë lulet e mia,
edhe unë do ec’ përpara
si e gjithë njerëzia.

S’erdha nga Karpatet,
jo as nga Rusia!
po u linda në këto troje
o pika nga gjithësia.

Jam i lashtë sa bota,
rritem n’Arbëri,
kam shumë të mira tjera
të gjithë më kanë lakmi.

por, kam do degë të prera
me sopatë të topitur,
m’i kanë prerë barbarët
përherë të uritur.

mua më sakatuan
e veten e turpëruan,
por ne do të shkojmë përpara
dhe prapë do të jem’ të bashkuem.

Gjithçka pashë e përjetova,
tmerr e krime mbijetova,
vendit shpinën kurrë s’ia ktheva
dhe as emrin nuk e ndërrova.

Ruajta gjuhen time,
traditë e kulturë,
nder sfida të kohërave
s’u përkula kurrë.

S’zhdukem kurrë nga trualli,
t’a dini or barbarë,
shumë herë jam farkuar
u kalita në zjarr.

E po, deshët ju a s’deshët
o të mjerët mëkatarë,
unë mbeta ai që isha
dhe gjithë do të jem shqiptar.

DASMA E LIRISË

Eu sa leu dielli o mbi at kodër
u hap lajmi-o n’Shkup e n’Shkodër
nga Evropa e n’Amerikë,
nga Azia në Afrikë,
prej andej n’Australi
se n’Kosovë ka një risi
i madh e i vogël o janë bë një
eu kanë nisë luftën o për Liri.

Eu n’Dukagjin t’Binak Alisë,
u lidh Besa e shqiptarisë,
me ia kthye pushkën Serbisë,
për t’a mbrojtur pragun e sh’pisë
si luaj djemtë e Lirisë
të betuar n’besë të zotit
si në kohen e Kastriotit
si ç’vepruan të parët e motit
eu i ranë n’ballë armikut t’sotit

Eu n’atë Prekaz të Ahmet Delisë,
në ABC-në e trimërisë,
në Piramidën e burrërisë,
nen flamurin e Pavarësisë
u nis dasma e Lirisë
grusht i madh iu dha Serbisë
iu ndërruan rrjedhat e historisë
iu kthye nderi shqiptarisë
eu iu thyen planet o të Rusisë.

Eu n’Shalë të Bajgores së Boletinit
në vendlindjen e Isa trimit,
trimit të Vlorës e gjithë Shqipërisë
i madh e i vogël o janë ngre n’këmbë
ndal Serbisë o na i kanë thënë
Nish, Prokuple na i ke marrë
ke marrë Vranjën me Kurshumli
Ulqin, Plavë edhe Guci
ke cunguar at Iliri
na i ke veshë trojet me të zi
eu të vraftë zoti me gjithë Rusi.

Eu n’atë Grykë të Llapit të Bec Sinanit,
digës së gjallë të këtij vatanit,
Shaqir Grishës e trimav’ t’motit
që u flijuan për ditë të sodit
si luaj djemtë e malësisë
dalin n’skenë Yjtë e Lirisë
si në krahët tjerë të shqiptarisë
kundër të keqes e padrejtësisë,
kundër presë e barbarisë,
kundër dhunës e mizorisë
të ushtruar gjithë prej Serbisë
eu qysh prej shekujsh të historisë.

Eu n’ballë t’furtunës – o prinë Zahiri,
Edmond Hoxha dhe Hakifi
sypatrembur si zana të malit
përgjatë Llapit e tërë Gollakut,
Nerodimes e Karadakut,
Kaçanikut të Idriz Seferit
pa iu nda kurrë fushës së nderit,
si stërnipa të Skënderit,
si stërnipa të Kastriotit,
pa iu tremb pushkës as topit
e bënë luftën për liri të pop’llit
eu jo për poste as të liga të sodit.

LEGJENDA DRENICARE

U linde në Prekazin e Ahmet Delisë
që tok me Murselin i dhanë vulë burrërisë.

U linde në Drenicën e Azem Galicës,
të Shotës e t’Shabanit-simbole t’sakrificës.

U rrite dhe u edukove në frymën e traditës
mu si e kanë zakon trimat e Drenicës.

Nuk të dhimbsej jeta, familja as pasuria!
Një për ty ishte mbi të gjitha, Atdheu dhe Liria.

Bëre të jashtëzakonshmen për të shtrenjtën Liri
vetëm që Kosova të mos jetojë në robëri.

Formove UÇK-në nga lulet e këtij kombi
vallë, për Liri të Kosovës të kishte krijuar Zoti?!

Shkjau ty prore të ka friken por të ka edhe lakmi,
Ti i tregove gjithë botës ç’bëjnë shqiptarët për Pavarësi.

Prehu i qetë n’Prekaz o Adem Jashari!
Ty edhe në mes të errësirës si yll të shndrin varri.

Ti je udhërrëfyes i gjithë breznive të reja,
për armiqtë e këtij trualli prapë do të shkrepësh si rrëfeja.

Populli Drenicës, Kosovës e gjithë Shqipërisë,
të ka për Legjendë të kohës dhe gjithë historisë.

KUR ZOTI BËRI BOTEN

Kur zoti bëri boten
me plot mrekulli
i fali kësaj të veçantën
që quhej ILIRI.

I fali tokë e det
dhe shumë begati,
i fali edhe një kalá
që sot e quajnë SHQIPËRI.

Dhe në shqip ai porositi,
që shqiptarët ta kuptojnë,
token dhe det’n e tyre
me çdo kusht ta mbrojnë.

Bëhuni tha të vyeshëm,
të dashur e humanë,
po e deshët ju veten,
unë gjithë me ju do të jam.

Dojeni tha njëri tjetrin
siç e duani veten,
dojeni gjithë çka ‘u fala,
ju duhet të gëzoni jetën.

Ju fala edhe tri fé
me një zot përmbi,
kjo s’është hendikep
por është begati.

Ju dhashë Gjergja e Skëndera,
Pjetër Buda e Naima,
qëndrojnë lartë këta si skiftera
dhe shkëlqejnë porsi vetëtima.

Unë ju dhashë dhe shumë Azema,
shumë Adema dhe Ibrahima,
që për të mirë të jeni emblema
vetë ju zgjodha ju’ për trima.

PSE TË QUHEM ÇFARË NUK JAM

Unë jetoj n’Kosovë
por s’jam kosovar
i tillë çfarë më quajnë
disa ndërkombëtarë.

Kush këtë emër më imponon
mik i imi kurrë s’ka qenë,
as sot të mirën nuk ma don,
don të më shtyj të ndërroj idenë.

Por ideja e ime s’ndërrohet
as nder vite as nder shekuj,
për çdo ditë ajo forcohet
si granit edhe si hekur.

Ç’prej dardanëve e deri n’ditë të sodit
kurdoherë kam qenë shqiptar,
ç’arsye ka që pas shumë shekujsh
të mohoj trungun tim kombëtar?

Pse pra të quhem çfarë nuk jam,
qenien time t’a hudh n’ujë,
sa të kenë shqipe nëpër male
kurrë me mua i huaji s’do të luaj.

PSE ? dhe PSE ?!

Pse dy sy të një koke të ndahen
kur vetë Zoti s’i ka nda,
pse përherë të derdhin lot,
pse gjithmonë të rrinë tue kja?

Pse në gjak ata të lahen
pa e pasur as të vetmin faj?
pse s’ka mjek t’ua shërojë plagët?
janë shenjtorë e nuk janë djaj.

Pse një trup duhet gjymtuar,
pse t’i priten duar e këmbë?
bukurinë për t’ia shëmtuar
pse s’ka babë e pse s’ka nënë?!

Kush kësaj të keqeje i kontribuon
të vetmin trup për t’a copëtuar,
zoti i madh e bëftë bejan,
për jetë qoftë ai i mallkuar.

Kush në jetë nuk don të pendohet
për gjithë të ligat qe ka bâ,
zoti kurrë këtij mos i dhashtë
vajzë as djalë, motër as vëlla.

Gjithçka tjerëve që u ka bërë
bumerang iu kthefshin prapë,
“të gjitha kthehen në këtë botë”
zoti i madh do të merr hak.

Se nj’ai zot që është për tânë
askujt të keqen që nuk i don,
pjesët e trupit të copëtuar
përsëri do t’i bashkon.

DRITAT QE NUK FIKEN

Ai m’kujton Azemin,
Ajo më kujton Shotën,
vepra e të cilëve
pat mahnitur boten.

Dinin çka kërkonin,
për te edhe punuan,
dinin të luftonin
për Atdhe u flijuan.

Vepra tyre e ndritur
kushtuar Atdheut
rrënjët i ka të thella –
nga kohë e Skënderbeut.

Fehmiu edhe Xheva
Yje të Lirisë do të mbesin,
në zemrat e këtij populli
ata kurrë s’do vdesin.

Si dëshmorë t’Lirisë
të Kosovës nënë,
në historinë e lavdishme
vend të merituar kanë.

Porositë e Tyre
në vend do t’i çojmë,
mësimin edhe punën
kurrë nuk do t’i lëshojmë.

Populli po edhe koha
tash nga ne kërkojnë,
Kosovën tonë të dashur
shpejt ta lulëzojmë.

Mos të humbasim kohën
të shtrenjtë si flori,
populli le ta ndiej
se jeton në liri.

JEM’ KRENARË QË . . .

Kurrë nuk ishim arnautë,
kurrë nuk ishim as “shiftarë”,
kurrnjëherë nuk qemë hajdutë
jem’ krenarë që jem’ shqiptarë.

Kurrë të huajën nuk lakmuam,
e për t’onen derdhem gjak,
kurrë askënd nuk e sulmuam
gjithë na u desh të marrim hak.

Kurrë varreza nuk shkatërruam,
shishen “mbrapa” nuk e shtiem,
kurrë askënd nuk e dhunuam
s’e turpëruam kurrë shqiptarinë.

Martinoviqtë e “vdiqët” tjerë
krejt çka munden inskenuan,
vollën helm e vollën vrer
më në fund turpshëm dështuan.

Gjithfarë emrash na adresuan
që mbarojnë me “ist” dhe “ist”,
dhe më në fund nuk hezituan
qe të na quajnë kanibalistë.

Mirëpo, edhe zoti vetë ka thënë
që kjo tokë askujt s’i falet,
askush në shpinë këtë nuk e solli
nga Urali as nga Karpatet.

Dhe, krejt ku bukës i thonë bukë
e krejt ku ujit i thonë ujë,
le ta di dhe zoti vetë
s’do të sundojë më kurrë i huaji.

JEM’ KRENARË QË . . .

Kurrë nuk ishim arnautë,
kurrë nuk ishim as “shiftarë”,
kurrnjëherë nuk qemë hajdutë
jem’ krenarë që jem’ shqiptarë.

Kurrë të huajën nuk lakmuam,
e për t’onen derdhem gjak,
kurrë askënd nuk e sulmuam
gjithë na u desh të marrim hak.

Kurrë varreza nuk shkatërruam,
shishen “mbrapa” nuk e shtiem,
kurrë askënd nuk e dhunuam
s’e turpëruam kurrë shqiptarinë.

Martinoviqtë e “vdiqët” tjerë
krejt çka munden inskenuan,
vollën helm e vollën vrer
më në fund turpshëm dështuan.

Gjithfarë emrash na adresuan
që mbarojnë me “ist” dhe “ist”,
dhe më në fund nuk hezituan
qe të na quajnë kanibalistë.

Mirëpo, edhe zoti vetë ka thënë
që kjo tokë askujt s’i falet,
askush në shpinë këtë nuk e solli
nga Urali as nga Karpatet.

Dhe, krejt ku bukës i thonë bukë
e krejt ku ujit i thonë ujë,
le ta di dhe zoti vetë
s’do të sundojë më kurrë i huaji.

VIGANI I LIRISË
(kushtuar Xhelal Hajdës-TONI)

Porsi si një yll drite
që shkëlqen në qiell,
erdhi nga mërgimi
me shpirtin e dëlirë.

Erdhi se e desht Atdheun
për te dhe do flijohet,
heroikisht ra për të mos vdekur
që kurrë të mos harrohet.

Shiu, bora e stuhia
s’e ndalnin dot TONIN,
e shtrenjtë për te ishte Liria -
mbi të gjitha ai kishte kombin.

Besën që kishte dhënë
realitet e bëri,
për Kosovën nënë
u shkri e u tret i tëri.

E kish për Riza* të zotit
dhe Liri t’Atdheut
s’iu frikësua pushkës as topit
si stërnip i Skënderbeut.

S’e mashtroi paraja,
karriera e as lakmia,
mbi të gjitha për te vlenin
Atdheu dhe Liria.

Gjërë e gjatë Kosovës
ngado që luftoi
populli e mirëpriti
dhe i tëri e nderoi.

E deshi si e ëma të birin
e luftëtar të Lirisë,
i fali gjithë nderimin
e i thuri këngë t’lavdisë.

Qoftë i lehtë dheu i Kosovës
për TONIN me shokë,
përherë qofshin të nderuar
që ranë për këtë tokë.

Gjaku i tyre i dëlirë
rreze drite është për rininë,
të bashkohemi për ditë më të mirë
të ndërtojmë ardhmërinë.

Sot shqiptari për shqiptarin
s’është armik më as tradhtar,
mund të jetë paksa i ndryshëm
por gjithsesi ai është shqiptar.

Të nderojmë TONIN me shokë
dhe të shtrenjtën Liri,
pash besën e zotit të gjithësisë
mos të shkelim mbi gjakun e tij.

GJURGJEVIKU SI KALA

Kur këtij dheu iu sul armiku
për të vrarë e djegë në zjarr,
gjithçka nisë nga Gjyrgjeviku
dhe Sadik Rama në plis të bardhë.

Në gjithë etapat e historisë
me trim pas trimi djal pas djali
duke u gjetur në ballë të trimërisë
ndoq traditën që i la i pari.

Edhe në kohën e osmanlisë
për këtë tokë prore luftoi,
bijtë më të mirë – vigaj të lirisë
luftës së shenjtë ai i dhuroi.

Këtu Azem Bejta me shumë shokë
e pas tij shumë trima tjerë,
solemnisht para flamurit
janë betuar të vdesin me nderë.

Ra Isuf Dushi me 20 anëtarë,
ranë shumë burra, gra e fëmijë,
shumë Serbia i kish djegë në zjarr
që rrallë ndodhë në histori.

Trimat kurrë s’e kursyen gjakun,
atdheut të vetë iu përkushtuan,
bashkë me motrën Marie Shllakun
kurrë nga lufta s’u larguan.

Ymer Berisha bën Platformën
për çlirim-bashkim kombëtar,
promotor qe i gjithë lëvizjes
për gjithmonë mbet faqebardhë.

‘I çerek shekulli pas Sadikut
Ukë Sadiku me shokë të vetë
prapë ia ktheu pushkën armikut
siç baba Dikë i la amanet.

Kurdoherë thërriste vatani,
kur të bijtë thërriste Shqipëria,
ndër të parët si skifter mali
shkëlqen trimi Halil Sadrija.

Të hapte rrugën dritës së diellit
e për të mbrojtur truallin e të parit,
si rrufe që shkrepë prej qiellit
kriste pushka e Smajl Hajdarit.

Shumë kanë rënë n’altar të lirisë
luftë pas lufte kurrë pa u ndalë
qe të ruajnë nderin e shqiptarisë
me ballë hapur e krenar.

Bijtë më të mirë të shqiptarisë
porsi yjet n’qiell sot shkëlqejnë,
për gjithë brezat që do vijnë
udhërrëfyes do të shërbejnë.

Porsi uji që rrjedh ndër gurra
me atë çiltëri që s’ka të ndalë,
Gjyrgjeviku dha shumë burra
si Demë Rexhën mendimtar.

Si kala që përshkon shekujt
nga stuhitë që nuk shkatërrohet,
Gjyrgjeviku i fortë si hekur
me të drejtë ka pse të krenohet.

HENDIKEP NE ACAR
(kushtuar dr. Ibrahim Rugovës
në ditën mortore 21.janar 2006.)

Sot re të zeza mbuluan qiellin
shqiptaria është në vajë,
sot Kosova nuk sheh diellin
për shumë kohë ajo do të qajë.

Sot edhe ajri është rralluar
shumë më rëndë po frymohet,
sot gjithë forca na ka lëshuar
humbja Jote s’kompensohet.

Ti themel je i pavarësisë
dhe profet je i kohës së re,
simbol paqeje e humanizmi
gjithë do të jesh idol për ne.

Shumë ke bërë për pop’llin tuaj,
Ti model je për njerëzimin,
sot gjithë bota me ne ndanë
krenarinë po edhe pikëllimin.

Qeshjen Tuaj më s’do ta shohim
as ngrohtësinë Tuaj të bekuar,
pse mu tash prej nesh u ndave
për të na lënë të sakatuar?!

Megjithatë do të jem’ krenarë,
dhimbjen në forcë do ta shndërrojmë,
rrugën Tuaj kurrë s’e braktisim
amanetin në vend do ta qojmë.

MOTERMADHJA MANTELBARDHA

Një humaniste të madhe
me shpirt të kthjelltë si loti,
si kala të ditëve tona
për të mirë të popullit, e ka falur zoti.

Ajo është porsi yll drite
që n’mes të qiellit xixëllon,
vetëm tjerëve t’u bëjë dritë.
ditë e natë pa u lodhë punon.

Nuk e kursen veten,
forcën as diturinë,
bën të jashtzakonshmën
për popullin dhe Shqipërinë.

Vështirë të dytën mund t’ia gjesh
me rroba të bardha,
është kjo motërmadhja –
dr. Silva Bala.

Lum për te le të bëjë shtëpia,
lum për te le të bëjë Tirana,
lum për te le të bëjë Shqipëria
n’mes t’erësires ndrinë si hana.

Për të gjallë thonë “s’këndohet kënga”
por këtu ka një përjashtim,
s’është kjo grua që i bie prapa
veprës së madhe deri n’amshim.

‘I përkushtim që s’haset kund
në qenien time e përjetova,
gjatë kurimit n’Sanatorium
nga mëshiruesja kur u trajtova.

Me këto vargje që unë shkrova,
s’kam mundë të gjitha t’i numëroj,
po edhe lapsi të vështirë e ka
të gjitha në letër t’i shënojë.