CIKËL POETIK NGA ADEM BERISHA

LEGJENDA DRENICARE

U linde në Prekazin e Ahmet Delisë
që tok me Murselin i dhanë vulë burrërisë.

U linde në Drenicën e Azem Galicës,
të Shotës e t’Shabanit-simbole t’sakrificës.

U rrite dhe u edukove në frymën e traditës
mu si e kanë zakon trimat e Drenicës.

Nuk të dhimbsej jeta, familja as pasuria!
Një për ty ishte mbi të gjitha, Atdheu dhe Liria.

Bëre të jashtëzakonshmen për të shtrenjtën Liri
vetëm që Kosova të mos jetojë në robëri.

Formove UÇK-në nga lulet e këtij kombi
vallë, për Liri të Kosovës të kishte krijuar Zoti?!

Shkjau ty prore të ka friken por të ka edhe lakmi,
Ti i tregove gjithë botës ç’bëjnë shqiptarët për Pavarësi.

Prehu i qetë n’Prekaz o Adem Jashari!
Ty edhe në mes të errësirës si yll të shndrin varri.

Ti je udhërrëfyes i gjithë breznive të reja,
për armiqtë e këtij trualli prapë do të shkrepësh si rrëfeja.

Populli Drenicës, Kosovës e gjithë Shqipërisë,
të ka për Legjendë të kohës dhe gjithë historisë.

IDEATORIT TË PAVARËSISË
(Kushtuar arkitektit të pavarësisë
së Kosovës – dr. Ibrahim Rugova)

Si granit në bjeshkët e Kelmendit
lindë e rritë, je edukuar
veç për të mirë të këtij vendit
zoti i madh të ka krijuar.

Me madhështinë që zoti të fali
atdheut tënd iu përkushtove,
në vepra të mëdha asgjë s’të ndali
Kosovës nënë prore i ndihmove.

Kurrë s’u trembe nga armiku
o arkitekti i pavarësisë,
hallkë e fortë je prej çeliku
në zinxhirët e historisë.

Nuri yt ish porsi yll drite
nëpër sfida kurrë s’u gjunjëzove,
të urresh ti kurrë nuk dite
kurrë njeri nuk ofendove.

Vepra e jote është e përmotshme
brezat kurrë s’do ta harrojnë,
figurën tënde të palodhshme
në piedestal lartë do ta çojnë.

E tash si bora e majës së malit
kur rrezet dielli mbi te lëshon,
si çiltëria e kristalit
i pavdekshëm lartë qëndron.

BIJA E SOVRANIT

E dalë nga gjiri i popullit
të Kosovës nënë,
me nderë dhe krenari emrin
Ushtri Çlirimtare e mbanë.

Me emblemë të UÇK-së në krah
e flamurin Kuq e Zi,
anë e kënd Kosovës
lufton për liri.

S’e ndal shiu as bora,
s’e tremb gjylja e topit
kurrë nuk i dridhet dora,
mbesës së Gjergj Kastriotit.

Nuk i trembet vdekjes,
nuk i trembet varrit,
është kjo luanesha,
bija e Adem Jasharit.

Përpara i ka vënë vetës
detyrë të shenjtë madhore,
Kosovën të çlirojë
këtë tokë të shtrenjtë arbërore.

Popullit i ka dhanë besën
kombit i është zotuar
Flamurin Kuq e Zi
nga dora për të mos e lëshuar.

Të jep gjithçka nga vetja
gjakun e rininë . . .
Eu, . . . Zoti e bekoftë ore!
mbi të gjitha e kishte Lirinë.

Dëshmorëve që ranë për liri,
të rënë për të mos vdekur,
populli do u këndojë lavdi
me dashuri e respekt të paepur.

DESHMORIT TË RËNË

Edhe shqipja e malev’ tona
lakmi të kishte ty o trim,
çka është frika kurrë nuk dije
Ti për ne je udhërrëfim.

Si rrufe që vije prej qiellit,
si vetëtima që shkrumbon,
vdekja jote shumë e hershme
zemrat tona na i përvëlon.

Jo, për ju unë nuk kam vdekur,
në zemrat tuaja rrënjë kam shti,
siç kam qenë, i tillë kam mbetur
tash jam lule në pavdekësi.

Kurrë për mua mos derdhni lot
as harenë mos e ndaloni,
zemrave tuaja s’iu ndahem dot
gjithë me mua do të bashkëjetoni.

Shokët këngën të mos e ndalin,
le të këndojnë si në ditë të mira,
veç nga ‘i pikë lot le të më falin
oh, i kam lënë bre në kohëra të vështira.

NËNTORËT E LAVDISË

Me Njëzetetetë Nëntor
nga plaku mjekërbardhë,
u ngrit në Vlorën tonë
Flamuri jonë kombëtar.

Ish Nëntori i Dytë
qe nga Kruja e Skënderbeut,
me atë flamur që lartë u ngrit
iu kthye nderi mbarë atdheut.

Ne të tretin e lavdisë,
i shkëlqyer që ish si ari
në Prekazin heroik
u lind Adem Jashari.

Në nëntor të 97-ës
si luaj djemtë e lirisë
në Llaushë të Drenicës,
grusht të fortë i dhanë Serbisë.

Muja, Rexha dhe Dauti,
si skiftera fluturuan,
të vërtetën mbi UÇK-në
hapur botës ia treguan.

KRENARI NDERSHEKULLORE

Njëzetetetë Nëntori
rroftë deri në pakufi,
është Dita e Flamurit
shumë luftërave që iu ka pri.

Krenari ndërshekullore
e kishim e do ta kemi,
me te i tregojmë gjithë botës
kush, në të vërtetë na jemi.

Jem’ bijtë e asaj shqipeje
ndër shekuj me gjak të larë,
kurrë të pa gjunjëzuar
prore mbetem krenarë.

Sot flamuri jonë
tjetër mision ka,
të na prij në fitore
mbi projekte të mëdha

Në çdo njëzetetetë nëntor
ju këndoni e festoni,
shqipen dykrenare
sa më lartë ta çoni.

Le të valojë e bekuara
si në kohë të Skënderbeut,
forcë e krenari
le t’i sjell Atdheut.

HOMERIT TË SHQIPËRISË

Lum shqiptarët e lum Shqipëria
për atë yll që u fali zoti,
lakmi i kish këtij gjithë njerëzia
kishte shpirtin të kthjelltë si loti.

Humanist e dijetar,
si At Gjergji është vështirë me le,
mbi të gjitha atdhetar,
prijatar në shkencë e fe.

Nga e mori atë energji
aq me forcë ta dojë Shqipërinë,
këtë veç zoti mund ta di
që i dha Gjergjit madhështinë.

Motet ndërrohen si â zakoni
por kujtimi vije tu u shtue,
këngët e tij tash lirshëm këndohen
dhe s’ mund kush më me i ndalue.

At Gjergj Fishtës të madhit vëlla
le t’i këndojmë lavdi përherë,
për gjithë veprat qe na i dha
si një engjëll i krishterë