Poezi nga meIKE_meEREN

Nuk të dua më, o jetë, as nuk dua në ty të rrojë,
ngase je e pavërtetë, e përse në ty të jetoj?
Tani se dua as dritën e diellit, se dua më as dashurinë!
edhe nëse jetoj në zjarr të tmerrit, më në ty s'dua të rri.

Mos vajtoni as ju oj qyqe të mjera, se s'dua t'ju dëgjoj as zërin më,
se lumturinë më mori era, e në këtë jetë më askund vend nuk zë.
Po bëjë lutje, e pse o Zot s'më dëgjon, po e thërras vdekjen, e pse nuk vjen?
E çka o jetë tani nga unë kërkon, kur e gjithë rininë më shkatërron?!

Mjaft o jetë më mundove, s'më le vend askund në këtë botë,
mjaft dhembje më shkaktove, e dhembjen time e dëshmojnë këta lotë.
O, mos ago as ti o dritë, se më shumë më pëlqen nata,
errësirën tani jam duke e pritë, ngase kurrë lumturi në këtë jetë nuk pata.

Ah sikur ta dije, se sa të urrej, t'ma merrje shpirtin këtu tek shkruaj,
që ti s'më do mua, unë e vërej, e përse më lë që të vuaj?
Ka kohë që po të kërkoj, e askund nuk të gjej,
në çdo vend po gjurmoj, Vallë?! Ku je mshef?

Po! Tek unë nuk pate mëshirë, që në këtë moshë ta urrej jetën,
të vdes ndoshta është më mirë, nga ky tmerr ta shpëtojë vehtën.
Mos ke mëshirë për mua, eja e më shpëto,
se jetën më se dua, të lutem, mos më tradhëto.

Më shpëto nga këto vuajtje, nga këto lot, nga ky pikëllim,
ah, moj mendje çfarë nuk bluajte, në këto ditë, që po ngdhinë.
Ka filluar të bëhet ditë, ah, moj natë ti mos kalo,
eja vdekje, se jam duke të të pritë, mos kështu, mos më tradhëto.

Mjaft më tradhëtove mbi këtë dhe, mjaft më le duke të pritur,
jo, për mua s'ka ditë të re, se drita ime tani është fikur.
Po të kërkoj në dritë të qiriut dhe në mesin e humnerës, të lutem, eja e mos më tradhëto,
eja e merre këtë shpirt të fatëzezës, e nga këto vuajtje më largo.

Unë jam një e mjerë, në këtë botë jam pa dashuri,
e pa fat unë paskam lerë, që t'mos njoh unë kurrë lumturi.
Nuk dua më të pres, nuk dua më të jetoj,
por dua që të vdes, se të nesërmes nuk i besoj.

Të prita dje, të prita dhe sot, do të pres ndoshta me vajë e lotë,
por kur vdekja më afrohet, atëherë ndoshta do të pendohem.
Oh, të lutem më trego se ku je, se nga malli do të verbohem,
të lutem eja, se të pres, se zemra e shpirti do t'më shkatërrohen?!

Por ja, jeta na zhgënjeu, na largoi të dy, të dy
zemrat na i theu, dhe s'dua që kësaj jetë t'i thojnë, kur njëri larg tjetrit po jetojmë.
Në atë çast unë ndihmë kërkova, para Zotit u gjunjëzova,
O, Zot! Në zemër një plagë të rëndë e kam, edhe në këtë jetë e mallkuar jam.

Në shpirtin tim, fle zemra jote, dhe tani jetoj vetëm me shpresë,
kjo dritë s'më lë vend askund, andaj më mirë është që të vdes.
Me lotë filloj të shkruaj, me shpirt po digjem, e me zemër vuaj,
përse kjo jetë më tradhëtoi, e përse tani të jetoj?

Vuajtja tek unë gjithmonë mbretëron, e rruga e varrit më perëndon,
më mirë të vdes, se të jetoj, se këto vuajtje s'mund më t'i duroj.
Përse, o Zot kaq më mundon, e zemrën dhe shpirtin ma ´,
fatin tim gjithmonë ta vajtoj, e në rininë time, vdekje të kërkoj.

Mallkuar çoftë emri dhe jeta ime, mallkuar çoftë kjo jetë me mundime,
gëzim për zemrën time, se di përse s'ka, kjo zemër e shkretë si lule është tha.
Këtë shpirt të lutem, mos e merr, se aty jeton një i mjerë, largoni këto vuajtje, e këto lotë,
që kurrë nuk pushojnë, e pa fat jam në jetë, dhe kur nuk shoh dritë të vërtetë.

E mallkuar është kjo zemër, andaj leri këto sy të mallëngjyer,
që edhe njëherë të shijojnë atë dritë të pakët që e kisha, e tani dua që t'më harrosh.
Frymëzimi im i pa fat, që vjen e më djeg mu në gji,
për kënd të flas, e për kënd të shkruaj, e përse më bën që kaq shumë të vuaj?

Jam shkrirë, në jetë jam tretur, e tëra kërkoj të vdes, të shkoj në dhe,
të pushoj, të bëhem tokë, trupi yt për të më shkelur.
E të bëhem pluhur, që kurrë s'do të kesh për të më vërejtur, bashkë me pranverë po largohem edhe unë,
kur t'më kujtojnë shokët e shoqët, le të shiqojnë në dhe,
se aty pushon një turp, që dikur i deshti shumë, dhe ja, tani u bë për ta shkelur edhe ju!.

Po nënës time, vallë kush do t'i jep ngushëllime, në ankthe të jetës le t'më kujtojnë,
nganjëherë le të vjen tek varri, le ta shiqon varrin tim aty ku shkruan:
"Amanet, më kujtoni nganjëherë"? Amanet më kujto nganjëherë,
më përqafo prej së largu, së paku një herë në vit,
se për mua nuk do të ketë as pranverë, as s'do të zbardh kjo e mjera ditë.

Mos e harro shifrën që të don, kthema dritën, se ky zjarr më përvëlon,
mos u largo nga gjiri im, se s'ka kush pas teje, t'më jep ngushëllim.
Përse kështu më tradhëtove, don që t'ma shuash të vetmën dritë,
zemrën dhe jetën ma helmove, andaj kthehu, e mos shko, o shpirt.

Të kërkoj vdekjen, më dhimbet jeta, e kur s'të kam pranë, qajnë sytë e mi,
andaj prapë më e mirë është vdekja, kur s'kam ku të gjej unë lumturi.
Në ëndërr të shoh, kur sytë e mi lotojnë, në netët pa gjumë, ndiej zemrën që vajton,
kërkoj hijen tënde në muret e dhomës sime, e mëngjesi agon, por vuajtjet nuk pushojnë.

Në lotët e mi, një melodi e re, ma shuan mallin, nuk më len të vdes,
ditët kalojnë por asgjë nuk ndryshon. Koha shënon vuajtjet e mia në ditar,
sytë e tu nuk më len të qetë, ah, ky kujtim dashurinë e humbur kërkon.

Ky rrembesh shiu, kujtimet m'i riktheu, ma pushtoi shpirtin zemrën ma theu,
kohën e pranverës së kaluar mua ma kujtoi, atëherë kur zemra ime në tënden jetoi.
E tani u larguam! Jetë pa mëshirë! Po bredhi nëpër rrugë, çdo kund po gjurmoj me shpirt të tretur,
në çdo pëllëmb po të kërkoj, po e thërras vdekjen, nga ky zjarr të më shpëtoj.

Por, vallë! Jeta a sillet me çdokend si me mua, kësaj bote të hidhur - jetë po i thuhet,
e çfarë, o Zot është ai kur zemrën ta vret dhe kur ai na mallkon, ndihmë nga ai a kërkohet?
Sytë i kam të mbushur me lotë dhe kurrë s'më thahen për atë njeri që ma theu zemrën,
dhe më shtyn të qaj, por më e mirë është vdekja, se e tërë jeta t'më kalon në vaj?!

Unë po vdes, e tani në shpirt të kujt, vallë do të jetoj, në atë shpirt që e desha,
e që kurrë "Të dua", s'më tha, por tani le të harrohen të gjitha...
Nëse ka Zot, në këtë botë, vallë, pse nuk më dëgjon,
por më len, që të derdhi lotë, e nga këta lotë, pse s'më shpëton?

Jo! S'besoj më as në Zot, as në tokë, as në qiell,
vetëm vdekja mund t'më shpëtoj, nga këto vuajtje t'më largoj.
Ah, jam lodhur nga këto rënkime, që po shtohen nga dita në ditë
nga këto plagë të zemrës sime, eja vdekje, çka je t'u pritë?!

Eja pra, eja o, vdekje qe sa kohë unë po të pres,
në këto orë të kësaj mesnate, ty po të pres, që t'më rrëmbesh.!