700 Miq ne Facebook dhe perseri i vetem mbeta!!!

Postim i huazuar.

Një ditë verën që shkoi, hyra në Facebook dhe vura re që kisha pothuajse 700 “miq” interneti. Jo keq, mendova me vete, dhe numri i madh i shokëve kibernetikë, lidhjeve, të njohurve e të panjohurve që kisha arritur të grumbulloj më dha një krenari absurde.
Por numri 700 njëherësh më bëri të ndihem ligsht . Sapo isha grindur me një mik me të cilin kam kaluar shumë kohë. Me ca të tjerë jam shkëputur për arsyet e zakonshme. Unë kisha po aq faj sa ata. Edhe unë e kam një fëmijë dyvjeçar në shtëpi. Shtoi kësaj humorin e pakët të një njeru që punon gjithë kohës i vetmuar si unë, dëshirën për të mos prishur rehatin tim apo mungesën e ndonjë lidhjeje misterioze me Masonët që do ma falte të vetëvetiu një ushtri ndjekësish. Aty kuptova se kisha më pak miq për të kaluar kohë se kurrë ndonjëherë.

Prandaj vendosa të organizoj një festë në Facebook. Përdora Facebook-un të krijoj një “event” dhe të ftoj shokët e mi dixhitalë. Disa prej tyre, sigurisht, nuk jetojnë në Toronto, por mendova, behar është dhe njerëzit udhëtojnë. S’i dihet kush mund të qëllojë këtu. Nëse jetojnë në Buffalo apo Vancouver, ata mund të klikojnë “Nuk marr pjesë,” dhe kaq. Facebook-u u jep njerëzve opsionin të rezervojnë në tre kategori – “Marr pjesë”, “Ndoshta marr pjesë” dhe “Nuk marr pjesë”.

Pas një jave përgjigjet rreshtën së ardhuri dhe ishin gati për të dhënë rezultatin. Pesëmbëdhjetë vetë thanë që do merrnin pjesë, dhe 60 thanë “ndoshta”. Disa qindra vetë thanë se nuk do të vinin, të tjerët thjesht e injoruan ftesën. Mendova se ndonja 20 vetë do dukeshin. S’mu duk keq. Njëzetë miq të rinj.

Atë mbrëmje bëra një dush. U rrova. Hodha parfumin tim burrëror. Vesha një palë pantallona fringo të reja dhe këmishën e preferuar. Plot me optimizëm u drejtova tek bari i lagjes dhe prita.

Dhe prita.

Dhe prita.

Më në fund erdhi dikush.

Bisedova me mikeshën time të re, Paulën, duke u munduar të bëj sikur nuk isha i pezmatuar dhe i turpëruar. Por isha tepër i stresuar për të qënë vetëvetja. Vazhdimisht kërkoja falje për mungesën e pjesëmarrjes. Ktheja kokën nga dera sa herë hapej. Paula u tregua e mirë, duke më siguruar që njerëzit ndoshta thjesht i bënte të turpshëm ideja e të bërit një mik të ri. Tha se edhe ajo vetë pothuaj kishte vendosur të mos vinte.
“Dhe tani më ke të gjithin për vete,” i thashë, duke u përpjekur të tingëlloj bamirës dhe i pashqetësuar. Bëmë biseda të rëndomta.

Mësova për punën e saj, për të dashurin dhe ekipin e futbollit. Paula ishte bërë mikesha ime në Facebook kur kishte parë që unë isha mik me një mikun e saj. Pat menduar se do t’ishte interesante të vinte të më takonte.
Përfundimisht na mbaruan fjalët. Gjithësesi, Paulës i duhej të punonte të nesërmen. Pagova për pijen e saj dhe e ndoqa me sy ndërsa u largua në errësirë, jo fort i sigurtë që miqësia jonë do të forcohej.

Pasi ajo iku, vendosa të pres akoma deri sa dikush të vinte. Po afrohej ora 23 dhe gjithë bindjet e mia – psh. që njerëzit kishin nevojë për kohë pas pune, të hanin darkë, të shplodheshin pak – po treteshin.

Mora vesh, kur pyeta disa njerëz të nesërmen, që “Patjetër do marr pjesë” në Facebook dmth “ndoshta” dhe “Ndoshta marr pjesë” dmth “s’ka shance.” Por kombinimi i alkoolit me vetminë m'i kthyen mendimet në keqardhje për veten. Kaq humbameno isha? Apo ndoshta njerëzit nuk duan të takohen më në jetën reale? S’ishte faji i Facebook-ut, gjithë këta miq dixhitalë ishin më mirë se pa miq fare. Për tkurrjen e miqësive të vjetra dhe bllokimin e përpjekjeve të ndershme për miqësi të reja fajin e ka të gjithin kjo bota moderne. Njerëzit duan të shoqërohen me ty, sigurova veten. Ata thjesht nuk kanë kohë.

Po afronte mesnata. Koka më ishte turbulluar nga e pira, dhe më në fund po bindesha: Askush tjetër nuk do vinte. Duhet të mendoja një mënyrë tjetër për të rivitalizuar jetën time shoqërore. Porosita një pije tjetër.

Birra erdhi, një import britanik: Young’s Double Chocolate Stout. E ngrita gotën në një dolli vetmitare dhe i premtova vetes se do kaloj më pak kohë online. Piva një gllënjkë, birra ishte e shijshme por e hidhur dhe e ëmbël njëherësh. Shtatëqind miq dhe po pija vetëm.

Përktheu Blendi Salaj, nga "The New York Times"

Shoqëria në botën virtuale është një llojë si të ndërtosh një shtëpi buzë detit mbi rërën e lagur, e lehtë për t'a ndërtuar kurse edhe më e lehtë për t'a shkatërruarë!!
Kaq vlerë ka!

"Më ruaj sikur shoqe, të të ruaj sikur shok, shoqe"